“Ik ken de verhalen van mensen in een bijna verborgen wereld”
Interview met toezichthouder Maud
Zijn er bepaalde gebeurtenissen in je leven geweest die geleid hebben tot de keuze van dit werk?
In de taxiwereld heb ik met mensen met een verstandelijke beperking gewerkt, in het speciaal personenvervoer, onder andere voor het speciaal onderwijs. Ik voelde toen vaak een afstand, ik wilde eigenlijk meer contact en had de behoefte meer te kunnen betekenen voor de mensen. Dat heeft bijgedragen aan de keuze die ik heb gemaakt.
Wat kenmerkt mensen die gebruikmaken van de 24-uursopvang het meest?
Ik denk dat wat hen allemaal kenmerkt, is dat ze heel laag zitten. De 24-uursopvang is vaak de laatste plek waar ze kunnen verblijven. De meeste mensen die hier zijn kunnen er niet per se iets aan doen. Het is mensen overkomen. Er zijn vaak invloeden van buitenaf. Het kan echt iedereen overkomen.
Wat doet het met je om met de doelgroep dak- en thuisloze mensen te werken?
Het geeft me een ander perspectief op de maatschappij. Ik heb de maatschappij van een andere kant leren kennen. Ik ken de verhalen van de mensen in een bijna verborgen wereld. Het werken met deze doelgroep brengt me een gevoel van samenhorigheid. Het brengt mij misschien ook wel veel liefde. Als je wat voor iemand doet, voel je vaak dat het echt gewaardeerd wordt. Dat ervaar ik bijvoorbeeld als iemand terugkomt op een gesprek wat we samen hebben gehad. Wanneer iemand laat weten dat hij de boodschap echt heeft ontvangen, ook al bleek dat tijdens het gesprek niet, maar later is iets dan toch doorgedrongen. Als iemand dan in actie komt en wat gaat veranderen aan zijn situatie, er wat aan doet, dan geeft mij dat een goed gevoel. Als mensen met weinig middelen toch dankjewel kunnen zeggen door bijvoorbeeld een tekening of een briefje te geven of door iets terug te geven in gevoel.
Wat wil je meegeven of uitstralen naar cliënten toe?
Dat er altijd hoop is. Als ik die niet meer heb, heeft de ander die ook niet meer, dan houdt het gewoon op.
Hoe verbind jij je met de mensen die hier verblijven?
Door mensen in hun waarde te laten, niet te veel op te dringen, maar wel open te blijven. Ze altijd de mogelijkheid te geven om te komen, maar op hun eigen tempo. Een verbinding krijg je niet door dingen op te leggen.
Wat betekent stigma voor jou en hoe denk jij dat we hieraan kunnen werken?
Het beeld dat er is, vaak een negatief beeld, is vaak ten onrechte. Ik denk dat we altijd open met elkaar in gesprek mogen blijven en interesse mogen blijven tonen in de ander. Dan kan het stigma verminderen. Luisteren naar de verhalen van de mensen, ook al zijn ze niet zo mooi.
Wat is de mooiste ervaring die je hier hebt gehad met een cliënt(en)?
Wat me bij zal blijven is een moment waarop ik mijn eigen emotie even niet onder controle had en echt boos werd. Ik zei toen duidelijk waar het op stond. Op dat moment kwam het niet binnen bij de cliënt, maar een paar uur laten kwam deze persoon terug en vertelde dat het echt iets had gedaan met hem, dat hij zich gezien voelde door mij en dat dit bij hem iets op gang had gebracht. Hij is daarna actief gaan zoeken naar een daginvulling.
Wat is de belangrijkste les die je hier hebt geleerd?
Open staan voor alles. En dat je zelf ook mens bent, dat dat er ook mag zijn. Dat werkt twee kanten op. Ik kan en mag mezelf zijn, en de cliënten natuurlijk ook.
Wat helpt mensen die hier verblijven om de draad weer op te pakken?
Tot rust mogen komen en vanuit daar zelf kunnen bepalen op welk tempo ze wat gaan doen. Het is wel belangrijk dat er steeds opties worden aangereikt. Dat mensen zelf de regie behouden wanneer ze instappen.
Wat is volgens jou helpend om stigmatisering tegen te gaan?
Wat helpt om stigma tegen te gaan is dat je het gesprek aangaat en dat mensen stilstaan om naar het verhaal te luisteren. Het gaat om mensen die ook onderdeel zijn van onze maatschappij en we moeten het samen doen. Dat we met z’n allen hier zijn en samen moeten leven, zonder elkaar negatief te labelen. In contact blijven en verhalen delen, dat helpt om een ander beeld te vormen. Het is belangrijk dat we open blijven staan voor elkaar, zoals met een praatje, even gedag zeggen of iemand de juiste kant op wijzen. Eigenlijk zoals we als maatschappij vaak omgaan met ouderen. Dat zou heel helpend zijn.
Zijn er bepaalde gebeurtenissen in je leven geweest die geleid hebben tot de keuze van dit werk?
In de taxiwereld heb ik met mensen met een verstandelijke beperking gewerkt, in het speciaal personenvervoer, onder andere voor het speciaal onderwijs. Ik voelde toen vaak een afstand, ik wilde eigenlijk meer contact en had de behoefte meer te kunnen betekenen voor de mensen. Dat heeft bijgedragen aan de keuze die ik heb gemaakt.
Wat kenmerkt mensen die gebruikmaken van de 24-uursopvang het meest?
Ik denk dat wat hen allemaal kenmerkt, is dat ze heel laag zitten. De 24-uursopvang is vaak de laatste plek waar ze kunnen verblijven. De meeste mensen die hier zijn kunnen er niet per se iets aan doen. Het is mensen overkomen. Er zijn vaak invloeden van buitenaf. Het kan echt iedereen overkomen.
Wat doet het met je om met de doelgroep dak- en thuisloze mensen te werken?
Het geeft me een ander perspectief op de maatschappij. Ik heb de maatschappij van een andere kant leren kennen. Ik ken de verhalen van de mensen in een bijna verborgen wereld. Het werken met deze doelgroep brengt me een gevoel van samenhorigheid. Het brengt mij misschien ook wel veel liefde. Als je wat voor iemand doet, voel je vaak dat het echt gewaardeerd wordt. Dat ervaar ik bijvoorbeeld als iemand terugkomt op een gesprek wat we samen hebben gehad. Wanneer iemand laat weten dat hij de boodschap echt heeft ontvangen, ook al bleek dat tijdens het gesprek niet, maar later is iets dan toch doorgedrongen. Als iemand dan in actie komt en wat gaat veranderen aan zijn situatie, er wat aan doet, dan geeft mij dat een goed gevoel. Als mensen met weinig middelen toch dankjewel kunnen zeggen door bijvoorbeeld een tekening of een briefje te geven of door iets terug te geven in gevoel.
Wat wil je meegeven of uitstralen naar cliënten toe?
Dat er altijd hoop is. Als ik die niet meer heb, heeft de ander die ook niet meer, dan houdt het gewoon op.
Hoe verbind jij je met de mensen die hier verblijven?
Door mensen in hun waarde te laten, niet te veel op te dringen, maar wel open te blijven. Ze altijd de mogelijkheid te geven om te komen, maar op hun eigen tempo. Een verbinding krijg je niet door dingen op te leggen.
Wat betekent stigma voor jou en hoe denk jij dat we hieraan kunnen werken?
Het beeld dat er is, vaak een negatief beeld, is vaak ten onrechte. Ik denk dat we altijd open met elkaar in gesprek mogen blijven en interesse mogen blijven tonen in de ander. Dan kan het stigma verminderen. Luisteren naar de verhalen van de mensen, ook al zijn ze niet zo mooi.
Wat is de mooiste ervaring die je hier hebt gehad met een cliënt(en)?
Wat me bij zal blijven is een moment waarop ik mijn eigen emotie even niet onder controle had en echt boos werd. Ik zei toen duidelijk waar het op stond. Op dat moment kwam het niet binnen bij de cliënt, maar een paar uur laten kwam deze persoon terug en vertelde dat het echt iets had gedaan met hem, dat hij zich gezien voelde door mij en dat dit bij hem iets op gang had gebracht. Hij is daarna actief gaan zoeken naar een daginvulling.
Wat is de belangrijkste les die je hier hebt geleerd?
Open staan voor alles. En dat je zelf ook mens bent, dat dat er ook mag zijn. Dat werkt twee kanten op. Ik kan en mag mezelf zijn, en de cliënten natuurlijk ook.
Wat helpt mensen die hier verblijven om de draad weer op te pakken?
Tot rust mogen komen en vanuit daar zelf kunnen bepalen op welk tempo ze wat gaan doen. Het is wel belangrijk dat er steeds opties worden aangereikt. Dat mensen zelf de regie behouden wanneer ze instappen.
Wat is volgens jou helpend om stigmatisering tegen te gaan?
Wat helpt om stigma tegen te gaan is dat je het gesprek aangaat en dat mensen stilstaan om naar het verhaal te luisteren. Het gaat om mensen die ook onderdeel zijn van onze maatschappij en we moeten het samen doen. Dat we met z’n allen hier zijn en samen moeten leven, zonder elkaar negatief te labelen. In contact blijven en verhalen delen, dat helpt om een ander beeld te vormen. Het is belangrijk dat we open blijven staan voor elkaar, zoals met een praatje, even gedag zeggen of iemand de juiste kant op wijzen. Eigenlijk zoals we als maatschappij vaak omgaan met ouderen. Dat zou heel helpend zijn.