Don kickte succesvol af van heroïne
“Ik was naïef en zei: geef mij nou ook ’s een beetje”
Don raakte ongemerkt verslaafd aan heroïne, en later ook aan alcohol. “Toen ik in de cel noodgedwongen moest afkicken, wist ik pas dat ik verslaafd was.” IrisZorg ondersteunde Don met afkicken en woonbegeleiding. Hoe gaat het nu met hem?
Hoe raakte je verslaafd?
“Liefde maakt blind. Ik was 22 en werd verliefd op een vrouw, wetende dat ze net een half jaar clean was van de heroïne.
Op een gegeven moment vroeg ze of weer eens mocht gebruiken. Dat mocht eerst niet van mij, maar ze bleef maar zeuren, en na 1,5 jaar gaf ik toe: ze mocht wat heroïne halen om te snuiven. Ik was naïef, en zei: Geef mij nou ook ’s een beetje. Daarna voelde ik me zo lekker! Zo had ik me nog nooit eerder gevoeld. Maar ja: dat was wel het begin van het end. Binnen een half jaar gebruikte ik elke dag, en ben ook ik gaan spuiten.”
Wanneer wist je zelf dat je verslaafd was?
“Ik dealde in die tijd in hasj. Dat was hartstikke illegaal natuurlijk, maar zo verdiende ik mijn geld. Totdat de politie een keer ’s ochtends voor de deur stond. Ik werd opgepakt en in de cel gegooid.
Toen ik in de cel noodgedwongen moest afkicken, wist ik pas dat ik verslaafd was. Want die eerste avond in de cel had ik een dag geen heroïne gebruikt, en ik ging door het dak. Ik voelde me ellendig! Het was erger dan 10 longontstekingen en 5 griepen bij elkaar. Je traant, je niest, alles trilt. Je kunt niet liggen, je kunt geen rust vinden. ‘De hel’ is nog zachtjes uitgedrukt. Ze vonden het in de cel raar dat ik op koud beton ging liggen.”
Hoe ging het afkicken?
“Bij IrisZorg heb ik een aantal afkicktrajecten meegemaakt. Wat voor mij werkte in de behandeling van IrisZorg, was de combinatie van detox, het vervolgtraject en dan re-integratie. Die methode is mijns inziens de beste methode. Dan krijg je namelijk weer een aanloop naar de maatschappij. Want 14 dagen binnen zitten, afkicken, en weer de straat op gejaagd worden, heeft geen zin.
Mijn eerste begeleider bij IrisZorg heeft echt een sleutelrol gespeeld in het afkicken. Zij was mijn houvast, echt een maatje. Haar individuele benadering sleepte mij er doorheen. Ik weet nog dat ik heb gejankt toen ik afscheid moest nemen.”
Lukt het om clean te blijven?
“Pas als je erkent dat je verslaafd bent, heeft het zin om jezelf op te laten nemen. Een afkickprogramma werkt namelijk alleen als je gemotiveerd bent. Maar ook dan is het lastig, want als je eenmaal in een afkickprogramma zit, wordt je leven nooit meer normaal. De hunkering, de trigger in je hoofd, die blijft altijd aanwezig. Die mentale verslaving zorgt ervoor dat je weer terugvalt. Ik ben een paar keer afgekickt van de heroïne, en toch weer teruggevallen.”
Ben je nu helemaal clean?
“Met mijn verslaving is het nu gelukkig goed. Sinds 2002 heb ik geen heroïne meer gebruikt. Mijn drankverslaving is daarna begonnen, eigenlijk als vervanger voor de heroïne. Ik weet nog dat mijn toenmalige vriendin tegen me zei: “Je moet niet zoveel drinken.” En dat ik dan zei: “Jij moet niet zo zeuren. Ik ben toch van de heroïne af?” Ik heb dus de ene verslaving voor de andere ingeruild.
Gelukkig heb ik ook mijn drankverslaving onder controle. Maar het blijft soms moeilijk hoor. Ik heb sinds kort een piep in mijn oor die niet meer weg wil, en dan heb ik regelmatig trek in de fles.”
Hoe ziet je leven er nu uit?
“Mijn leven is nu niet dat je zegt: ‘hiep hiep hoera wat ben ik gelukkig’. Dat komt niet alleen door alle lichamelijke problemen die ik heb, maar ook doordat ik mijn kinderen amper meer zie. Ik zie mijn oudste zoon helemaal niet, en mijn jongste maar heel af en toe. Maar: ik ben er nog, en daar ben ik blij om.
Ik vecht nog regelmatig tegen de trek naar drank, en zodoende maak ik nog wel ’s een foutje. Dan moet de fles port leeg, maar dan heb ik de volgende ochtend wel een kater van hier tot Tokio. Weet je, als ik nog een poosje wil blijven leven, moet ik gewoon niet meer drinken. Die bewustwording is steeds sterker geworden.
Voor mij werkt het om ook fysiek bezig te zijn. Ik vind het jammer dat verplicht sporten is wegbezuinigd uit veel afkickprogramma’s. Niet dat ik nou zo’n sporter ben, maar het is belangrijk dat je niet alleen in je hoofd goed bezig bent. Want hoofd en lichaam zijn één. Daarom fiets ik 2 of 3 keer in de week naar een boerderij in de buurt. Als vrijwilliger help ik met het verbouwen van groenten voor de voedselbank. Dat is lekker werken hoor.”
Heb je nog begeleiding van IrisZorg?
“Ik heb nog steeds af en toe begeleiding van IrisZorg. Jan ken ik al jaren. Met hem kan ik praten, en we delen onze interesse voor gitaren en muziek. In het begin zagen we elkaar 1 keer per week, inmiddels nog maar 1 x per half jaar. Maar ik weet dat ik altijd bij hem terechtkan als het nodig is.”
Don raakte ongemerkt verslaafd aan heroïne, en later ook aan alcohol. “Toen ik in de cel noodgedwongen moest afkicken, wist ik pas dat ik verslaafd was.” IrisZorg ondersteunde Don met afkicken en woonbegeleiding. Hoe gaat het nu met hem?
Hoe raakte je verslaafd?
“Liefde maakt blind. Ik was 22 en werd verliefd op een vrouw, wetende dat ze net een half jaar clean was van de heroïne.
Op een gegeven moment vroeg ze of weer eens mocht gebruiken. Dat mocht eerst niet van mij, maar ze bleef maar zeuren, en na 1,5 jaar gaf ik toe: ze mocht wat heroïne halen om te snuiven. Ik was naïef, en zei: Geef mij nou ook ’s een beetje. Daarna voelde ik me zo lekker! Zo had ik me nog nooit eerder gevoeld. Maar ja: dat was wel het begin van het end. Binnen een half jaar gebruikte ik elke dag, en ben ook ik gaan spuiten.”
Wanneer wist je zelf dat je verslaafd was?
“Ik dealde in die tijd in hasj. Dat was hartstikke illegaal natuurlijk, maar zo verdiende ik mijn geld. Totdat de politie een keer ’s ochtends voor de deur stond. Ik werd opgepakt en in de cel gegooid.
Toen ik in de cel noodgedwongen moest afkicken, wist ik pas dat ik verslaafd was. Want die eerste avond in de cel had ik een dag geen heroïne gebruikt, en ik ging door het dak. Ik voelde me ellendig! Het was erger dan 10 longontstekingen en 5 griepen bij elkaar. Je traant, je niest, alles trilt. Je kunt niet liggen, je kunt geen rust vinden. ‘De hel’ is nog zachtjes uitgedrukt. Ze vonden het in de cel raar dat ik op koud beton ging liggen.”
Hoe ging het afkicken?
“Bij IrisZorg heb ik een aantal afkicktrajecten meegemaakt. Wat voor mij werkte in de behandeling van IrisZorg, was de combinatie van detox, het vervolgtraject en dan re-integratie. Die methode is mijns inziens de beste methode. Dan krijg je namelijk weer een aanloop naar de maatschappij. Want 14 dagen binnen zitten, afkicken, en weer de straat op gejaagd worden, heeft geen zin.
Mijn eerste begeleider bij IrisZorg heeft echt een sleutelrol gespeeld in het afkicken. Zij was mijn houvast, echt een maatje. Haar individuele benadering sleepte mij er doorheen. Ik weet nog dat ik heb gejankt toen ik afscheid moest nemen.”
Lukt het om clean te blijven?
“Pas als je erkent dat je verslaafd bent, heeft het zin om jezelf op te laten nemen. Een afkickprogramma werkt namelijk alleen als je gemotiveerd bent. Maar ook dan is het lastig, want als je eenmaal in een afkickprogramma zit, wordt je leven nooit meer normaal. De hunkering, de trigger in je hoofd, die blijft altijd aanwezig. Die mentale verslaving zorgt ervoor dat je weer terugvalt. Ik ben een paar keer afgekickt van de heroïne, en toch weer teruggevallen.”
Ben je nu helemaal clean?
“Met mijn verslaving is het nu gelukkig goed. Sinds 2002 heb ik geen heroïne meer gebruikt. Mijn drankverslaving is daarna begonnen, eigenlijk als vervanger voor de heroïne. Ik weet nog dat mijn toenmalige vriendin tegen me zei: “Je moet niet zoveel drinken.” En dat ik dan zei: “Jij moet niet zo zeuren. Ik ben toch van de heroïne af?” Ik heb dus de ene verslaving voor de andere ingeruild.
Gelukkig heb ik ook mijn drankverslaving onder controle. Maar het blijft soms moeilijk hoor. Ik heb sinds kort een piep in mijn oor die niet meer weg wil, en dan heb ik regelmatig trek in de fles.”
Hoe ziet je leven er nu uit?
“Mijn leven is nu niet dat je zegt: ‘hiep hiep hoera wat ben ik gelukkig’. Dat komt niet alleen door alle lichamelijke problemen die ik heb, maar ook doordat ik mijn kinderen amper meer zie. Ik zie mijn oudste zoon helemaal niet, en mijn jongste maar heel af en toe. Maar: ik ben er nog, en daar ben ik blij om.
Ik vecht nog regelmatig tegen de trek naar drank, en zodoende maak ik nog wel ’s een foutje. Dan moet de fles port leeg, maar dan heb ik de volgende ochtend wel een kater van hier tot Tokio. Weet je, als ik nog een poosje wil blijven leven, moet ik gewoon niet meer drinken. Die bewustwording is steeds sterker geworden.
Voor mij werkt het om ook fysiek bezig te zijn. Ik vind het jammer dat verplicht sporten is wegbezuinigd uit veel afkickprogramma’s. Niet dat ik nou zo’n sporter ben, maar het is belangrijk dat je niet alleen in je hoofd goed bezig bent. Want hoofd en lichaam zijn één. Daarom fiets ik 2 of 3 keer in de week naar een boerderij in de buurt. Als vrijwilliger help ik met het verbouwen van groenten voor de voedselbank. Dat is lekker werken hoor.”
Heb je nog begeleiding van IrisZorg?
“Ik heb nog steeds af en toe begeleiding van IrisZorg. Jan ken ik al jaren. Met hem kan ik praten, en we delen onze interesse voor gitaren en muziek. In het begin zagen we elkaar 1 keer per week, inmiddels nog maar 1 x per half jaar. Maar ik weet dat ik altijd bij hem terechtkan als het nodig is.”